Anekdotes

juni 2021



1. Een afspraak wordt medegedeeld

Toen wij nog in Nederland woonden ontvingen we een brief van de schoorsteenveger dat ze op 10 juni, tussen 11u en 13u langs zouden komen om de schoorsteen te inspecteren en schoon te maken (is in Zweden een wettelijke verplichting). In de brief werd vermeld dat het wel mogelijk was om eventueel een andere afspraak te maken, maar dat het dan extra geld zou kosten aangezien ze 10 juni in de buurt waren en anders wellicht niet.

Nu kwam het toevallig zo uit dat wij in die periode in Zweden zouden zijn voor vakantie, dus we hoefden de afspraak niet te verplaatsen. Maar we vonden het wel een beetje bijzonder dat er op deze manier een afspraak werd gemaakt. Inmiddels zijn we erachter gekomen dat niet alleen de schoorsteenveger op deze manier afspraken maakt. Ook voor 2 verschillende bevolkingsonderzoeken werd gewoon medegedeeld op welke dag en welke tijd ik werd verwacht. En van een bedrijf dat namens de huisverzekering langs komt ontvingen we ook een brief met de mededeling wanneer ze langs zouden komen. We raken er inmiddels een beetje aan gewend dat dit in Zweden een hele gangbare manier van afspraken maken is.


2. Een jager voor ons huis

Op een avond in augustus zitten wij buiten nog van de laatste zon te genieten. Opeens komt er een man in camouflage kleding voorbij lopen met een jachtgeweer over zijn schouder. Hij loopt heel rustig en kijkt voortdurend naar het open veld tegenover ons huis. Een eindje verderop blijft hij op de weg stilstaan, plaatst zijn geweer op een statief en wacht. Na een paar minuten horen wij een schot. En vlak daarna nog een. De man haalt zijn geweer weer van het statief en loopt het veld in. Wij hebben niks zien bewegen en hebben ook geen idee of hij iets heeft geraakt. Met lege handen komt de man weer terug van het veld en loopt naar zijn auto een paar honderd meter verderop en rijdt weg.

Een uur later stopt er een busje op de weg. Dezelfde man stapt uit, samen met nog iemand. Met z’n tweeën lopen ze het veld in en komen terug met een dood hert. Het hert wordt achterin de auto gelegd en daarna rijden ze weg. Wij hebben vanuit de tuin dit proces aandachtig gevolgd en is voorons een hele nieuwe gewaarwording. In de weken erna komen we er steeds meer achter dat de jacht een normaal onderdeel van het leven hier is. Vooral in de weekenden, en zeker wanneer de elandenjacht is begonnen, is het veel drukker dan normaal in het bos. We zien dan ook regelmatig mannen in camouflage kleren en met een knal oranje petje in een van de jachthutjes zitten. Ook zien we honden met een grote antenne op de rug, die getraind zijn om het wild op te jagen.

Er mag in Zweden op heel veel verschillende dieren gejaagd worden, maar op de meeste dieren niet het hele jaar door. Op de site van de nationale federatie van jagers staat een overzichtelijke jachtkalender. Voor een aantal dieren, zoals de eland, wolf, beer en andere zijn er nog aanvullende regels die worden gesteld door Länsstyrelsen. Die bepalen onder andere hoeveel dieren er in een bepaalde periode geschoten mogen worden.

Dat de jacht groot en gewoon is in Zweden zie je ook als je naar de tijdschriftenschappen kijkt. Daar zijn meerdere magazines te vinden over de jacht. En onze wildcamera hebben wij gekocht in een jachtwinkel. Grote ruimtes vol met geweren, telescopen, messen, kleding en alles wat je verder nodig hebt voor de jacht is er te koop. Het blijft toch een beetje een vreemde gewaarwording als je zo'n winkel binnen komt en de geweren liggen er voor het oprapen. Je moet ook niet raar staan te kijken als kinderen zo'n geweer oppakken om te kijken hoe die voelt alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Hier schijnbaar heel gewoon, voor ons nog even wennen.  


3. Op basis van vertrouwen

Voor een klus gaan we hout halen bij een houthandel, een half uur rijden bij ons huis vandaan. Wij hebben op dat moment nog geen eigen aanhangwagen, maar zien op de website van het bedrijf dat we die daar kunnen lenen. Wanneer wij bij het bedrijf informeren of wij een aanhangwagen kunnen huren krijgen we te horen dat als er nog een aanhangwagen staat, we die mee kunnen nemen. Het is een drive-in houthandel, dus wij rijden met de auto naar binnen, koppelen de aanhangwagen die op het terrein staat achter de auto en laden deze vol met het benodigde hout. Vervolgens rijden we richting de uitgang en lopen naar de kassa. Daar vertellen we precies wat we willen kopen en in de aanhangwagen hebben gelegd.

Er wordt niet gecontroleerd of wat wij opgegeven ook daadwerkelijk is wat we in de aanhangwagen hebben liggen. Ook hoeven wij geen naam, kenteken, kopie rijbewijs of borg achter te laten voor het lenen van de aanhangwagen. Het enige wat er gezegd werd was dat we hem maar weer terug moesten brengen als we ermee klaar waren. Een beetje beduusd over deze gang van zaken rijden we met de geleende aanhangwagen en de gekochte spullen weer terug naar ons huis. Overigens ging het terug brengen van de aanhangwagen een beetje op dezelfde manier. Gewoon terug zetten op de plek waar deze vandaan kwam, verder niks.

Zo’n ervaring hadden we ook toen we een spijkerpistool gingen huren bij een verhuurbedrijf. Daar werd nog net onze naam opgeschreven op een kladblaadje omdat we zelf vroegen of het niet handig was om onze naam achter te laten. Hoe lang we het apparaat wilde huren maakte ook hier niet uit en er hoefde ook hier geen borg betaald te worden. Bij terugkomst moesten we zelf aangeven hoeveel dagen we het apparaat hadden gehuurd en hoeveel spijkers we hadden verbruikt, aangezien zij daar zelf geen administratie over hadden bijgehouden. Dit ging toch allemaal net iets anders dan we in Nederland gewend waren.  


4. Nummertje trekken

We hadden het al vaak gelezen, in Zweden is het heel gebruikelijk om een nummertje te trekken. Bij de bank, het postkantoor, bij de klantenservice, etc. Zo ook bij de bank waar wij klant zijn. Binnengekomen zagen wij het nummertjesapparaat wel staan, maar er waren verder geen klanten. Wij keken elkaar aan en vonden het niet noodzakelijk om in dit geval een nummertje te trekken, het was toch wel duidelijk dat wij de volgende klant waren. Maar we worden niet gelijk geholpen, de persoon achter de balie is nog even bezig met iets anders.

En dan komt er een volgende klant binnen. Deze loopt direct naar het nummertjesapparaat en pakt het, eerstvolgende, nummertje. Hmmm, dat wordt lastig zo. We besluiten dan toch ook maar een nummertje te trekken. De klant na ons ziet dat wij nog geen nummertje hadden getrokken en geeft ons heel vriendelijk zijn nummertje, om vervolgens zelf een nieuw nummertje te trekken. Vanaf dat moment pakken we overal waar een nummertjesautomaat staat een nummertje, ook al zijn we de enige klant in de winkel.


5. Ons integratieproces na een jaar in Zweden

We hadden gehoord dat de Zweden over het algemeen erg op zichzelf zijn en dat het lang kan duren voordat je echt contact met ze krijgt en bij hun thuis wordt uitgenodigd. Nu hebben wij het geluk dat onze directe buren erg blij waren dat wij het huis hadden gekocht en met onze plannen om er permanent te komen wonen. Zij vonden het belangrijk dat wij ons welkom voelden en snapten dat het best lastig kan zijn om als nieuwe bewoners te integreren in een gebied waar families al heel lang wonen en iedereen elkaar kent. Zo hebben wij in de jaren voor onze emigratie al een beetje kennis gemaakt met onze directe buren en waren zelfs al, tegen onze verwachtingen in, een keer uitgenodigd voor een fika (koffie met lekkers) en een midsommar diner.

Tijdens onze vakanties naar ons huis in Zweden lag onze prioriteit vooral op het opknappen van het huis en voor ons zou de echte integratie wel komen als we er eenmaal zouden wonen. Maar het was erg fijn om voordat we verhuisden al het gevoel te hebben dat wanneer er iets zou zijn, we altijd bij de buren konden aankloppen.

Het is nu een jaar geleden dat wij naar Zweden zijn verhuisd. Het eerste jaar hadden wij een sabbatical en we wilden dit jaar vooral gebruiken om ons te settelen, de omgeving te leren kennen en te integreren in de buurt. Wij wonen in een buitengebied waar vooral veel vakantiehuisjes zijn en een aantal huizen permanent bewoond is. We hadden bedacht dat we alle openbare vieringen van feestdagen zouden gaan bijwonen om ons meer bekend te maken met de Zweedse tradities en we wilden een open huis houden na onze emigratie om op die manier kennis te maken met de vaste bewoners uit de omgeving. Maar helaas liep dit door Corona allemaal iets anders. Alle vieringen rond de feestdagen zijn afgelopen jaar niet doorgegaan en een feestje bij ons thuis geven was ook geen optie.

Maar we hebben wel wat kleinere stappen ondernomen. Zo hebben we heerlijke Nordic appeltaartjes gebakken voor onze buren nadat we ons persoonsnummer hadden ontvangen. We zijn toen bij de buren langs gegaan om ze te vertellen dat wij vierden dat we ons persoonsnummer hadden ontvangen en gaven hun een appeltaartje. Dit gebaar werd zeer gewaardeerd en een paar dagen later werden we door een van de buren bij hun thuis uitgenodigd  om met champagne te proosten op ons nieuw ontvangen persoonsnummer. Een andere buurvrouw nodigde mij uit om mee te wandelen met haar en haar vriendin. Zij lopen dagelijks standaard een rondje om half 11 en komen daarbij langs ons huis. Ze gaan iedere dag en áltijd op dezelfde tijd, behalve wanneer het niet uitkomt of ze toch op een andere tijd gaan. Maar ik ben van harte welkom om mee te gaan als ze voorbij komen. De dagen en tijden dat ze gaan blijken toch wel erg wisselvallig en ik heb ze dan ook de ‘Wie-Weet wandelclub’ genoemd. Maar af en toe komt het er van dat ik een rondje meeloop. Ik hoor dan onderweg allerlei namen voorbij komen van wie waar woont en wie familie van elkaar is. Veel namen kennen we dus inmiddels wel, alleen weten we van de meeste nog niet welk gezicht erbij hoort.

Het recept van de Nordic appeltaartjes komt uit het kookboek van Yvon Jaspers ‘De keukentafel van het Noorden’. Dit boek hebben wij van vrienden gekregen en staat vol met lekkere fika-, lunch-, diner- en dessert recepten uit het Noorden.

Om te vieren dat we hier nu een jaar wonen hebben we de buren en vrienden, die we kennen uit Nederland en ook in Zweden wonen, uitgenodigd voor een fika buiten. Het weer was er gelukkig goed genoeg voor en buiten konden we genoeg afstand van elkaar houden. Het werd een gezellige middag en wij vonden het erg leuk om ons eerste jaar in Zweden op deze manier te vieren. Wij voelen ons hier inmiddels helemaal thuis en kunnen inmiddels aardig onze weg vinden, zowel letterlijk als figuurlijk. Ook kunnen we ons goed verstaanbaar maken in het Zweeds en is het steeds vaker lastiger om te schakelen naar het Engels dan naar het Zweeds. Het zou leuk zijn als we met nog wat meer buren kennis kunnen gaan maken, maar aan de andere kant hebben we daar ook niet zoveel haast mee.

We zijn hier op onze plek en voelen ons geaccepteerd. Onze sabbatical is inmiddels als vanzelf geëindigd doordat Eric een baan aangenomen heeft bij de buurman om aan de slag te gaan als boswerker. En het verhuren van ons gastenhuisje via Airbnb verloopt boven verwachting goed, dus daar kunnen we ons ook goed mee vermaken. En zo zijn ook de eerste inkomsten een feit. Wij vinden dat we het zelf op het gebied van integratie dus best goed doen, al is het natuurlijk ook erg afhankelijk van hetgeen je ervan verwacht. Voor ons is het goed zoals het gaat en zien ook dat het erg gewaardeerd wordt dat we niet te afwachtend zijn, maar ook vooral zelf initiatieven nemen. Hopelijk gaan de Zweedse evenementen rondom feestdagen in de loop van het jaar wel door en kunnen we zo ook meer de Zweedse tradities gaan ervaren.